Column: Verkeerd verbonden?
AlgemeenDe telefoon gaat; een mij onbekend nummer. Ik neem op met mijn volledige naam en een vriendelijke mannenstem aan de andere kant van de lijn antwoordt dat hij verkeerd verbonden is en biedt zijn excuses aan. Ik hoor dat de man praat met een westers accent. Voordat we willen ophangen, zegt hij: ‘Volgens mij bel ik nu met het oosten des lands!’ Ik schiet in de lach en antwoord grinnikend dat dit inderdaad zo is.
Hij vertelt, dat hij vorige week in het MST was. Hij had zijn auto geparkeerd in een grote ondergrondse garage – ik zie de Van Heek-garage meteen voor me – en moest om in het ziekenhuis te komen enorm lange gangen door. Ook dit beeld verscheen voor mijn geestesoog, met die loopbanden zoals op Schiphol.
‘Bizar, bedenk ik me, dat ik dit hardop tegen een wildvreemde aan de telefoon vertel’
Hij was in het hospitaal om zijn pleegdochter te bezoeken, die een levensbedreigende spierziekte heeft. Ze verlangde naar de dood, had ze haar pleegvader verteld en had hem gevraagd of hij dat kon begrijpen. Dat kon hij, zegt hij tegen mij. ‘Ik heb zelf een chronische ziekte, Parkinson. Daaraan zal ik niet sterven, maar hierdoor kan ik bepaalde dingen niet meer doen. Mijn werk bijvoorbeeld’, vertelt hij me heel open. Hij houdt van het leven, maar denkt ook na over de dood. Die hóórt bij het leven, vindt hij.
Hij vraagt aan mij hoe ík hierover denk en ik vertel, dat de dood een bijzondere plek heeft in mijn leven en dat ik er uiteindelijk mijn werk van heb gemaakt. Dat ik, door een openbaring die ik mocht hebben op mijn 22e, zeker ben van een leven hierna. Een leven, dat zoveel mooier is dan het leven dat wij kennen op deze planeet. Bizar, bedenk ik me, dat ik dit hardop tegen een wildvreemde aan de telefoon vertel.
Mijn toehoorder begrijpt echter meteen waar ik het over heb en vertelt op zijn beurt weer over een bekende van hem, die een bijna-doodervaring heeft gehad. Dat deze persoon veel moeite heeft gehad om het leven weer op te pakken, omdat hij terug wilde naar dat paradijselijke oord waar hij een kijkje had mogen nemen. Het ontroerde me en ik zei, dat ik dat begreep. Dat ik soms niet kon wachten tot het míjn moment was om over te gaan. Of beter gezegd: om terug te gaan naar Huis. De man leek mij volkomen aan te voelen, maar benadrukte tot slot wel ‘dat het leven is om gelééfd te worden’. En dat ik dat niet moest vergeten.
We bedanken elkaar voor het spontane gesprek. De man was niet verkeerd verbonden. Wij móesten elkaar even spreken…
Marleen Bode
uitvaartbegeleider en
ceremoniespreker
T: 06 5353 5605
W: marleenbode.nl