Cate Blanchett schittert als dirigente in film Tár in Concordia
AlgemeenConcordia heeft nieuwe films. Mark Drenth bespreekt ze.
Tár: Cate Blanchett schittert als briljante orkestdirigente
Lydia Tár (Blanchett) heeft als eerste vrouw ooit de leiding over een prestigieus symfonieorkest. Ze is een briljante en snedige vrouw, veeleisend voor zichzelf en voor haar orkestleden. Iedereen dweept met haar, deels ook uit angst. Enig misbruik van haar reputatie en macht is haar niet vreemd. Ze staat op het hoogtepunt van haar carrière. De speelfilm Tár is een fascinerend portret over macht op de werkvloer en de impact en de duurzaamheid ervan in de huidige samenleving. Cate Blanchett won voor haar hoofdrol al de Golden Globe en is topfavoriet voor een Oscar. Regisseur Todd Field liet weten dat de film speciaal voor haar is geschreven: ‘Als zij nee had gezegd was Tár eenvoudigweg niet gemaakt’.
Onder het Maaiveld: ontdek de ongeziene wereld onder onze voeten
De makers van De Nieuwe Wildernis en De Wilde Stad gaan ondergronds. Naast de wereld boven de grond, bevolkt door planten, insecten, vogels en vooral mensen, bevindt zich een tweede wereld: een ondergrondse gemeenschap van wortels, wormen, schimmels en bacteriën. De film toont die wereld. En dat is zeer relevant: we staan op het punt om de grootste draai te maken in de geschiedenis van onze omgang met de natuur en onze bodem. Boeren moeten om, consumenten moeten verstandiger leven, de industrie moet anders. Hoe leren we verstandiger omgaan met onze bodem?
It’s Raining Women
De bekroonde Finse filmmaker Mari Soppela (Family Files en Mother Land) was geschokt toen ze de ‘Glass Ceiling’-index van het tijdschrift Economist ontdekte, met daarin de vooruitzichten voor vrouwen op gelijke kansen op de werkvloer in de geïndustrialiseerde wereld. Ze reisde de wereld over om het ‘glazen plafond’ te onderzoeken. Op 8 maart, Internationale Vrouwendag, wordt de film vertoond met een nabespreking..
Dr. Strangelove: Kubricks meesterwerk, nabesproken door filosoof Federico Boem
Stanley Kubricks ‘Dr. Strangelove and How I Learned to Love the Bomb’, zoals de film voluit heet, is een zwartkomische kijk op de nucleaire wapenwedloop uit de Koude Oorlog. Gemaakt in 1964 maar de film is vandaag nog net zo relevant is als toen. In de maandelijkse Philofilm-reeks wordt de klassieker ingeleid en nabesproken door Federico Boem, onderzoeker Wijsbegeerte aan de UT,, onder meer op het gebied van de politieke filosofie van de wetenschap.