Excentriek
Buurvrouw Jannie was vaak een aanleiding tot gesprek in haar straat. Dit had meerdere oorzaken. Om te beginnen werd iedereen die langs haar huis liep, verwelkomd door een groot scala aan prullaria.
De dennenbomen in de voortuin hingen vol met dromenvangers en kitscherige vogelhuisjes, uitgedost met veren boa’s en felle kleuren. De vensterbank stond vol met grote, overdreven vazen, de muren waren in verschillende kleuren geverfd en boven het bij elkaar vloekende interieur hing een grote kristallen kroonluchter.
Verder maakte Jannie er geen geheim van dat ze erg spiritueel was. Tijdens haar ochtendwandelingen, vertelde ze honderduit aan haar buren over haar kristallen en kaartleggingen.
Dit werd niet door iedereen gewaardeerd, Jannie’s naaste buren hadden jonge kinderen. Die speelden graag belletje lellen bij haar, noemden haar regelmatig een heks en hebben dit zelfs een keer met stoepkrijt op haar voordeur gekalkt. De ouders van de kinderen hebben hier nooit iets op uit gedaan.
Op een gegeven moment was Jannie zat van het geroddel en de pesterijen in de buurt. Ze nam contact op met Buurtbemiddeling. De twee vrijwilligers wisten meteen bij welk huis ze moesten zijn, nadat zij plaats hadden genomen op de bank met zebraprint, begon ze meteen te vertellen. Ze vond het zo jammer dat de mensen meteen een oordeel hebben en niet naar haar verhaal luisteren.
De bemiddelaars hoorden haar aan en spoorden haar meteen aan om zelf contact op te nemen met de buren. Jannie vond dit erg spannend, maar met de juiste ondersteuning lukte het haar om haar buren met hun kinderen bij haar uit te nodigen.
Zo gezegd zo gedaan, het was een erg gezellige en ontspannen ontmoeting. De buurvrouw bleek erg geïnteresseerd te zijn in de kaartleggingen en de kinderen luisterden ademloos naar de mooie verhalen die achter elk kristal zaten. Zo zie je maar, het kan nooit mis om een keer een praatje aan te gaan met iemand die anders is dan jij. Je weet nooit wat het je op kan leveren.
Laura Hannink