Eenzaam
AlgemeenOma is een titel die je moet verdienen en dragen met trots, volgens Annie. Ze ziet haar volwassen kleinkinderen niet meer zoveel als vroeger. Natuurlijk vindt ze dit jammer, maar ze heeft er wel begrip voor.
Haar buurvrouw Susan heeft jongere kleinkinderen die zeker een keer per week langskomen. Af en toe voelt Annie een steek van jaloezie als Susan vertelt over het bezoek aan de speeltuin of een kleurplaat die haar kleinzoon voor haar heeft gemaakt. Ze krijgt dan heimwee naar de tijd dat haar eigen kleinkinderen nog kleuters waren die met hun duim in de mond bij oma op schoot zaten.
Met name in de zomer als Annie in de achtertuin zit, merkt ze het als de kleinkinderen bij de buren op bezoek zijn. Er klinkt dan luid gegil en schaterlachen uit de tuin naast haar. Het zijn momenten als deze dat Annie zich eenzaam voelt en extra prikkelbaar. Op zulke momenten kan zij zich overal aan irriteren, ieder kreetje, iedere lach zorgt voor ergernis.
Op een dag kon ze er echt niet meer tegen en nam ze contact op met Buurtbemiddeling wegens geluidsoverlast. Een duo vriendelijke vrijwilligers ging het gesprek met haar aan.
‘Dat arme mens’
Annie vertelde dat de kinderen zo luid waren dat ze gek werd in de tuin en barstte in tranen uit. De bemiddelaars boden een luisterend oor en stelden de juiste vragen. Hierdoor kwamen ze erachter dat het helemaal niet aan de buren lag, maar dat Annie zich alleen voelde.
Toch zijn ze ook bij Susan langsgegaan om haar op de hoogte te stellen. Eerst reageerde zij verbaasd en toen vol medeleven.
“Dat arme mens, ik had geen idee! Ik zal haar hier eens uitnodigen op de koffie”, besloot ze.
Dat vonden de bemiddelaars een heel mooi initiatief. Zo zijn de buren zelf tot een oplossing gekomen waarmee ze voor een mooie verbinding hebben gezorgd.
Laura Hannink
Column Buurtbemiddeling