Duizend
AlgemeenHet is maar een getal hè. Duizend. Duizend bommen en granaten is erg. Maar dat dit mijn duizendste stukje column wordt, is toch wel iets om even bij stil te staan. Vind ik dan hè. Ik moet ook wat. Ik bedoel maar, de lente is begonnen en Piet Paulusma is dood. Van mij mag hij herrijzen met Pasen en is de weerman weer man.
Intussen vordert mijn duizendste. De eerste was van 5 januari 2003. Andere tijden, echt. Deze krant zocht een columnist en op het Canarische eiland Fuerteventura zette ik de eerste schermutselingen op papier. Heel soms gadegeslagen door wat later mijn ex-vrouw zou worden en een lief dochtertje van 4 en een lief zoontje van 2. En of het een ongewilde boodschap was richting mijn vroegere familieverleden die nog in de fase van ontkenning verkeerde was de kop in het Duits: So schön.
Voor zover bekend kwam er in 2013 pas weer een Duitse kop: So ein Tag!. Dat ging over de Bijenkorf, de Primark en Kastan Jos die tegen Utrecht een balletje hoog had gehouden en twee doelpunten had gemaakt. Ja, Kastan Jos was mooi om over te schrijven, net als Hans Hofte met zijn eros-bos. Geen wonder dat zijn dochter bij de Partij voor de Dieren is uitgekomen.
Maar goed, So schön ging over de buurman in het appartement naast ons. Ze kwamen uit Hannover. Voor hem was de vakantie als het ware een vlucht voor zijn schoonmoeder. Die kwam met de kerst vanuit München altijd over. En bleef dan twee weken! Ik heb zelden zo’n gelukkige buurman gezien als mijn Canarische buurman. So schön, zei ie steeds. So schön.
Ik was nog geen 24 uur terug in Enschede of ik begreep waarom: mijn schoonmoeder kwam langs en bleef slapen…
Het was een gevaarlijke column. Dat wist ik toen ook wel. Maar de band met schoonmoeders was zo goed dat ik het wel aan durfde. En ze bleef nadien gewoon in de tuin staan roepen om Whisky. Zo heette haar hond.
Hans Assink schrijft al jaren via Tekstbureau Piet (Passie In Elke Tekst). Zijn boek ‘Kollum’ is te bestellen via assink@home.nl. En schoonmoeders leeft nog steeds!
Column Hans Assink