Elftal
Ik vind voetbal een heerlijke sport om naar te kijken, maar dat geouwehoer erover. Dat tijd rekken van de commentatoren; die zogenaamde deskundigen die duvels goed weten dat ze de ruimtes tussen de reclameblokken opvullen, maar dat zal ze worst zijn.
Het zal in de laatste klas van de lagere school geweest zijn, dat er een nieuwe meester op school kwam, een jonge vent voor de middelste klassen en die nieuwe meester was gek op voetbal. Dat mocht hij oppakken voor alle klassen. Voor de jongens dan natuurlijk. Wij oefenen met “meneer”, op schoolplein en het oefenveld. Terwijl de meiden gingen breien of iets dergelijks. Wat ik mij herinner van het oefenen is de klap van de natte bal tegen je hoofd. Flatssssssjjj. En ik herinner mij twee wedstrijden; één tegen Boerakker en de ander tegen Bakkeveen. Op de heenweg zong je dat de tegenstander niet wist wat voetballen was. Je was bekaf als je er op de fiets van je moeder aankwam, waarna je werd afgedroogd met 10 - 0 en daarna terug naar Lutjegast moest op die grote fiets. Je stierf duizend doden. Opgeven? Natuurlijk niet en je ging naar een officiële vereniging met verplichte lidmaatschap van de KNVB. Dat betekende een pasfoto op het pasje; Oranje Nassau uit Grootegast. Daar hadden ze in elk geval netten achter de doelen.
Aan het eind van de eerste wedstrijd lag mijn been van boven naar beneden open; je voetbalde op schoenen met ijzeren noppen. Je tegenstander ook. Ik ben gaan volleyballen. Het ergste dat je daarbij kon gebeuren was een verstuikte enkel. Dacht je. Nu zijn de noppen van een hard soort nylon en in allerlei kleuren. Maar voetbalschoenen horen zwart te zijn. Persoonlijk moet ik erg wennen aan de regenboogschoenen. Voetbal, ik heb er alles mee en niks. Ik mag er graag naar kijken, ga regelmatig naar Twente en verbaas me nu over de totale gekte, die in Boedapest in enkele dagen opkwam, maar in een tel voorbij was. Het rare is dan dat er dadelijk geroepen wordt dat de bondscoach moet opstappen. Beschouw dit EK als een leerproces en geef die jongens even de tijd zich te herstellen en zich voor te bereiden op een revanche. Wat het allermooiste aan het EK is, zijn de tatoeages. Ik kijk mijn ogen uit. Geweldig. Maar zelf zou ik niet zo’n kunstwerk nemen.
Jan Visser