Kopman
In Tubantia van dinsdag 1 juni j.l. stond een interview met zoals werd gezegd Rabo-topman, Wiebe Draijer. Draijer heeft samen met de Universiteit van Utrecht de Brede Welvaart Indicator ontwikkeld; de BWI. Draijer en zijn studenten willen de rijkdom (of armoede) van een persoon afwegen en dat niet alleen op geld waarderen. De BWI is dan een instrument om aan geld, woongenot, schone lucht, natuur, etc. een prijskaartje te hangen. Zo kan een financiële rijkaard, arm zijn in zijn woongenot, of in zijn werkgelegenheid. Iemand zonder werk verhuist dan naar het Westen en verruilt woongenot in Twente voor werkrijkdom in het Westen, rijk maar ongelukkig.
En dan komt er een probleem; de woonarmoede. Het gebrek aan woningen is een belemmering voor de werkgelegenheid, waardoor banen niet ingevuld worden en de economische groei stagneert. Met andere woorden; je woont wel prachtig in bijvoorbeeld Twente, maar geld heb je niet. Leegloop van de regio en krimp van de economie. Ook in het westen. Zo heeft elke regio een andere rijkdom en/of armoede en zo vraagt elke regio een ander antwoord op haar problemen. Wat Draijer zegt is dat het regionaal beleid een landelijk instrument is, maar dat de regio`s een echt regionaal beleid vragen. Onzekerheid over werk en/of financiën leiden tot onzekerheid en minder levensgeluk. Maar daar hebben we geen BWI voor nodig. Het grote voordeel van de BWI is uiteraard de mogelijkheid om motieven voor gedrag af te wegen tegen elkaar. Het probleem is uiteraard dat iedereen de verschillende aspecten, verschillend waardeert. Maar dat kan je ook als een pluspunt ervaren, de ene hecht meer aan woongenot dan de ander.
In het artikel staat dat de Rabo al het één en ander aan regionale oplossingen doet, met name in de sociale woningbouw. De bank schijnt bijna 10.000 betaalbare huurwoningen te bezitten, waardoor de flexibiliteit van de woningmarkt wordt bevorderd. Eén ding mis ik. De Rabo is van oudsher de boerenbank of de plattelandsbank. Uit het artikel blijkt dat de bank oog heeft voor de waarde van voorzieningen op het platteland. Het is een beetje pijnlijk als een dergelijk interview gepubliceerd wordt en de bank zelf tegelijkertijd een deel van de vestigingen in de regio sluit. Ik kan me voorstellen dat dat economisch niet anders kan, maar Wiebe Draijer is wel de bestuursvoorzitter van de Raiffeissen, Boerenleenbank. Op deze manier spreekt hij met twee monden en suggereert iets sociaals in het beleid van de bank, terwijl dat (nog) niet het geval is.
Jan Visser