Margriet
Het was een normale vrijdagavond. Oma lag al in bed en dan hebben wij, Margriet en ik, een paar uurtjes voor onszelf. We gaan dan soms ons eigen gang (voetbal, darts, een film), maar zitten ook te bomen over de meest vreemde onderwerpen. De lieve vrede werd die avond ruw verstoord toen ik zei: “Ik ga een column over jou schrijven.” Gelijk bovenop de kast! “Als je dat maar laat”. Iets doen wat niet mag, dat is natuurlijk een linke onderneming, zoals elke getrouwde man weet; het is niet goed, of het deugt niet. Het is net zoiets als samen meubels kopen, of het huis opnieuw inrichten. “Schat? Wat vind je hiervan?“ “Grrrommmm, moppppperrrrrr, mopper.” “Wat zeg je lieverd? O en die bank dan?” Mijn schoonvader ging gek doen als dit stadium van het shoppen was bereikt; hij gooide ooit de nieuwe gekochte bezemsteel over zijn schouder en ging het Swiebertje-lied zingen. Mijn schoonmoeder trok zich er op een gegeven ogenblik niks meer van aan en deed gewoon of ze er niet bij hoorde. Margriet hing schaterlachend steeds meer plastic tassen met inhoud aan de bezemstok.
Het probleem is dat veel kerels echt niet weten wat ze mooi vinden over dit soort onderwerpen. Dus zeggen we maar iets: “Ik vind die bank het mooist geloof ik” ”Aan jou hebben we ook niks.” “Die vond je net nog lelijk.” Als de column over Margriet gaat, moet het ook over haar raadswerk gaan en dan kan ik niet anders dan concluderen, dat ik haar fantastisch vind. Het stadhuis moest nodig afgestoft worden en daarbij geeft zij het goede voorbeeld. Elke gemeente verdient een Pieter Omtzigt lees je in Binnenlands Bestuur. De Enschedese raad heeft enkele raadsleden zoals Pieter Omtzigt en Renske Luyten. Margriet is kritisch, voor iedereen, ook voor haarzelf; ervaren, duaal, komt op voor het recht van de inwoners, haalt de Nationale Ombudsman erbij als het moet, controleert het college, gaat rustig haar eigen gang en kan samenwerken. Zij is inhoudelijk ijzersterk en heeft visie, maar zij gelooft het niet uit mijn mond of pen.
Het is mogelijk; ik kan een column over Margriet schrijven, maar ik loop het risico dat het slapen wordt in de logeerslaapkamer en dat heb ik nog niet meegemaakt in mijn huwelijk.
Jan Visser
PS Anrike, onze oudste dochter is veilig in Nederland aangekomen uit het onrustige Myanmar, ze heeft dagen in quarantaine gezeten aan de Noordzeekust, getest en wederom getest en is nu uitgewaaid bij ons in huis. Bedankt voor uw belangstelling en reacties. Het waren spannende tijden.