Geluid
is het nieuwe protestmiddel. Het wordt over de hele wereld gebruikt als middel om onvrede te uiten, om samen de gevestigde orde te confronteren met wantoestanden. Maar geluid is meer. Ik snap er geen snars van, maar mijn lol voor voetbal maakt een aardige crisis door. Je blijft kijken omdat het jouw cluppie is, maar dat blikken geluid, daar wen je toch niet aan? Dat geluid een belangrijke rol speelt bij de beleving van dingen is bekend. Kijk maar naar de film. Je hoort twee tonen, je ziet een woestijnvlakte en je weet het: “The good, the bad and the ugly”.Er zijn Formule 1-liefhebbers, die over de hele wereld reizen vanwege het geluid van de auto's en de geur van verbrand rubber.
Het geluid dat je nu bij voetbal op tv hoort, wordt er in de studio onder gezet. Daar zit dus een dame of een meneer die op een knop drukt als er gescoord wordt, terwijl op het veld schijnbaar een training aan de gang is, want het is er zo stil. De stemmen van de coaches galmen door het stadion.
Maar ik denk dat het nog wel een tijdje duurt, voordat alles weer normaal is. Want normaal wordt het nooit meer. Wie had gedacht dat in Nederland nog eens kerkbezoek werd tegengegaan? Wie had ooit gedacht dat hotels geen maaltijden in hun restaurants zouden mogen uitserveren? Dat alle horeca dicht zou gaan?
Geen geluid is niet alleen stilte, het kan ook gevaar betekenen; een slang of een roofdier dat geluidloos naderbij sluipt.
Of erger, een oudje dat op een elektrische fiets van een duin naar beneden dendert. Zo de huisartsenpost op Vlieland in. Je hoort die krengen niet aankomen. Muziek is geluid waarover is nagedacht. Maar ook dat is verboden. Nog steeds geen festival of popconcert in Nederland.
De ziel is uit de topsport als entertainment. Een paar weken geleden heb ik genoten van de wedstrijd om de Super Bowl, Amerikaans voetbal zoals u weet. Het lijkt niet op Europees voetbal, meer op rugby. 80.000 toeschouwers, op elkaar geplakt in een gigastadion. Maar zo sfeervol als de pest. Begonnen wordt met het zingen van het volkslied door Lady Gaga, tijdens de pauze een popgroep en ondertussen een finale om van te smullen, met de thuisclub als winnaar. Het is allemaal emotie, maar een sfeertje.
En we houden het ook niet vol. De mensen pikken het niet langer, de onrust is voelbaar, tastbaar. De druk wordt zo groot dat aan het eind van de lockdown-periode een ontlading moet plaatsvinden; een alternatief bevrijdingsfeest met artiesten die eindelijk weer aan de slag kunnen. En dat vieren we.
Jan Visser