Staatsgreep
Myanmar is een land in Zuidoost-Azië. Niet dat ik er geweest ben, maar onze oudste dochter Anrike wel en die zegt dat de bevolking erg aardig is. 54 miljoen inwoners; ruwweg verdeeld over Boeddhisme, Islam en de rest. Deze 1/3, 1/3, 1/3 verdeling zorgt voor een zeker evenwicht. De bindende factor van het land is het leger. Myanmar heeft een schijndemocratie, opgedrongen door de internationale gemeenschap. Bekendste inwoner is de 75-jarige winnares van de Nobelprijs voor de Vrede Aung San Suu Kyi. Hoofd van de burgerregering van Myanmar. U hoeft zich niet te schamen, ook anderen korten haar naam af tot Aung Kyi en als ik dan zeg: “Die lange statige dame van 75 jaar, die 40 lijkt en bij officiële gelegenheden altijd een lange, witte, traditionele jurk draagt met een bloem in het haar, elke dag een verse.” Misschien dat er dan een lichtje gaat branden.
December 2019, was ze in Nederland, waar ze de Myanmarese delegatie leidde bij een zitting van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Daarbij ging het om volkerenmoord door het leger van Myanmar, waar in het noorden al jarenlang een stille, gruwelijke burgeroorlog woedt. Niet dat ze schuld bekende namens haar land, maar ze was van mening dat haar land vertegenwoordigd moest zijn en zij was toen regeringsleider en deed die klus. Zij heeft een gigantisch leger van aanhangers over de hele wereld en won de laatste verkiezingen in haar land glansrijk, zo glansrijk dat het voor het leger onmogelijk was te knoeien met de uitslag. Dat was een streep door de rekening van de generaals. Die pleegden afgelopen zondagnacht een staatsgreep, waarbij Aung Kyi werd gearresteerd, verdacht van – u raadt het al - verkiezingsfraude. Een domme move; overlijdt ze dan valt de hele wereld over de militaire regering heen, blijft ze in leven dan blijft zij een machtsfactor, een levende legende gelegitimeerd door het winnen van de laatste democratische verkiezingen. Nieuwe verkiezingen uitschrijven is nog gevaarlijker; stel dat ze voor de tweede keer wint. Dan wordt haar positie nog onaantastbaarder. Onze dochter Anrike woont in Myanmar. Zondagnacht belde ze ons wakker en vertelde over de staatsgreep. Vliegvelden zijn gesloten, dus ze kan het land niet uit. Het internet ligt plat, soms ook niet. De banken zijn dicht. De mensen staan in lange rijen voor de supermarkten, zolang die nog open zijn. Alle parlementsleden zijn gearresteerd. Zal Amerika ingrijpen? Economische sancties, maar dan houdt het op. Want wie ligt er wakker om Myanmar? Wij, Anrike en de rest van onze familie.
Jan Visser