Zonder publiek
Peter Bozs vindt spelen zonder publiek de meest pure vorm van voetballen. Peter is trainer van Leverkusen en doet het na wat startprobleempjes eigenlijk heel goed in de Duitse Bundesliga. In de maandagkrant (25/5/20) van Tubantia zegt hij, dat door zonder publiek te spelen de randverschijnselen van het huidige betaald voetbal minder aandacht krijgen en het spelletje zelf puurder wordt. Meer een trainingspotje, waar patronen worden geleerd en geoefend. Onze eigen Arnold Bruggink doet ook een duit in het zakje door te zeggen, dat publiek veel verbloemt. Ik zal wel een oen zijn, maar wat wordt erin vredesnaam verbloemd door voetbalpubliek? Arnold heeft gelijk, een echte voetballer gaat voor het technisch volmaakte en als dat niveau bereikt wordt, dan is de desbetreffende sporter als een kind zo blij; hij heeft het hoogste niveau bereikt, dat bereikt kan worden. Niemand heeft het gezien, maar hij heeft het wel gedaan.
Dit is cynisme, dames en heren. Want dat is de keerzijde van de medaille; wie betaalt de faciliteiten die ervoor zorgen dat het jonge sporttalent zich kan ontwikkelen? Jan met de Pet, twee keer. Eerst als supporter/seizoenkaarthouder en ten tweede als belastingbetaler. Iedere belastingbetaler draagt bij aan bouwkosten van stadions, garanties van leningen, aankoop van voetbaltalentjes, inschakelen politie, etc, etc.
Vanavond (ma. 25/5/20) vergadert de gemeenteraad van Enschede voor de eerste keer in haar bestaan digitaal. De leden zitten thuis voor de computer en hebben contact met de overige vergaderaars via het Internet. Ook buitenstaanders kunnen meekijken, inloggen noemen ze dat. Er is geen burger in het stadhuis te bekennen. De voorzitter van de vergadering zit op het stadhuis, wat ambtenaren, de leden van het college, maar dan houdt het op. In de jaren zestig hadden we idealen over het huis van de stad. Het gemeentehuis van nu is een koud huis van zwart natuursteen met fossielen als dode elementen van een ver verleden. We communiceren via toeters en bellen met elkaar, nullen en enen, maar elkaar raken doen we niet. Op de agenda onder meer het sanctiebeleid van de gemeente Enschede, een onderwerp dat kan rekenen op de warme belangstelling van mijn echtgenote. Zo warm dat het goed is dat de woordenwisseling tussen haar en de wethouder afgekoeld wordt door computers. En zo blijft, ondanks de technocratisering van de communicatie, het menselijke aspect overeind. En die ellebogenkus? Over tien jaar een dode fossiel uit een ver verleden.
Jan Visser