Corona
Elke morgen sta ik op en denk: “Hoe heet dat verrekte virus ook al weer? Oh, ja: corona. Wat een naam. Zo heet bier met tequila. Hoe? Oh ja, corona.” Onbewust beheerst het je leven en niet alleen dat van jou, maar van iedereen. Wat tot voor kort belachelijk scheen, is tot norm verheven. “Anderhalve meter afstand. Niet meer dan drie bezoekers. Blijf thuis.” Uitgesproken door een minister-president. Het is alsof je in een zeepbel zit; het lijkt heel luchtig en gemakkelijk te doorbreken, maar in de realiteit is het slijm, het kleeft aan je en je raakt het niet kwijt. De gevolgen zijn giga; zo’n tweeduizend doden in Nederland, 10.000 in Italië.
Terwijl het 75-jarig jubileum van de bevrijding van het fascisme voorbij gaat, word je gedwongen binnen te blijven en zoveel mogelijk het contact met de medemens te vermijden. “Bleiben Sie zu Hause. Resté à la maison. Stay at home.” Ja, met onze steenkolentalenknobbel zelfs op het niveau van de minister-president komen we een heel eind en op dit moment hebben we weinig behoefte aan toeristen. Langzaam komt Nederland tot stilstand en meteen zijn stikstof en klimaatverandering niet meer interessant als discussie-onderwerp. Ook niet meer nodig, de geprognotiseerde percentages zijn al lang ingehaald, door een nog grotere ramp.
Wat overblijft is een kater over de eerste twee onderwerpen en angst voor het nieuwe onderwerp, want het virus is onvoorspelbaar, nog niet uitgewoed en trekt de hele wereld over. Begonnen - zegt men - in China, toen naar Europa, terug naar Azië, Afrika, Zuid-Amerika. De gevolgen zijn groot en dan bedoel ik niet in de eerste plaats maatschappelijk, maar ik bedoel persoonlijk. Het tast je gevoel voor vrijheid aan; het regelt je gedrag; iets onzichtbaars regelt wat jij doet en niet doet. En daar hebben wij Nederlanders, een broertje dood aan. Als je de buitendeur opendoet voel je de spanning in de stilte. De onnatuurlijke stilte. Er rijden geen auto’s, wel motoren.
Het is alsof de aarde zegt: “Het is genoeg zo.” en die boodschap je persoonlijk heeft gebracht. Maar we kunnen er niets mee. Wat hebben wij verkeerd gedaan? Misschien is het tijd voor een nieuwe religie. Een nieuwe natuurcultus. Misschien is het virus gewoon pech. Misschien is het ontwikkeld en met opzet of per ongeluk losgelaten. Realiteit is soms erger dan fantasie.
May the force be with us.
Jan Visser