Duits
We waren jong, pubers en moesten weg. Waarheen? Kopenhagen, pelgrimsoord van de hippies en niet ver bij ons vandaan; 1 lange rechte weg vanaf Lutjegast naar de Deense hoofdstad. Kon niet misgaan. De oom van mijn medelifter bracht ons naar de Friese straatweg bij Zuidhorn en na twee liften van vrachtwagenchauffeurs bevonden wij ons in Duitsland, even over de grens bij Nieuweschans. Het werd donker en wij stonden onbeschut in die grote vlakte. Na een paar uur stopte een kever, modern design, kleur geel. Een jonge vent achter het stuur. Waar we heengingen? Kopenhagen. Jammer, hij ging de andere kant op. Ook goed, Parijs dan maar. Dan mochten we meerijden. Hij woonde in München. Uren later maakte hij ons wakker. Wij waren in slaap gevallen. Hij woonde in een flat met zijn moeder en bood aan bij hem te slapen. De volgende ochtend had hij broodjes gehaald en kregen wij een uitgebreid ontbijt. Zijn moeder vertelde over zijn vader, die als 1 van de eersten was opgepakt door Hitler vanwege zijn socialistische activiteiten. Deze vriendelijke, aardige mensen waren als Duitser 1 van de eerste slachtoffers van Hitler.
Het bracht mijn vooroordelen compleet van de kook. Hitler was het kwaad, maar het kwam niet in mij op dat de eerste slachtoffers de Duitsers zelf waren. We werden naar Parijs gebracht in een oude Ford Taunus door twee Algerijnen, waarin we mochten slapen. Elke avond brachten ze de autosleutels, die wij ’s morgens weer teruggaven. De smaak in je mond van een paar dagen stokbrood en knoflooksaus, zonder je tanden te kunnen poetsen. In 1 ding waren we niet zo stom; we bewaarden genoeg geld voor de trein terug naar Nederland. Toen we in Lille niet verder konden huurden we een hotelkamer en vertrokken de volgende morgen naar Rotterdam. Mijn medelifter had een kamer daar en na een douche en het poetsen van de tanden, hebben wij bij de Chinees gegeten.
Volgend jaar is het 75 jaar geleden dat Europa werd bevrijd van de Duitse bezetting door de Geallieerden en Russen. Zou Stephan dat ook vieren? Volgens mij heette hij zo. Ik denk het wel. Hij zal zeker aan zijn vader en moeder denken. De oorlog heeft bij ons grote sporen achter gelaten. Eigenlijk zou ik hem op moeten zoeken.
Jan Visser