Ik ben Bee
Ik ben Bee, een kooiker-hondje van ….. jaar, Uh hoe oud ben ik eigenlijk? Men weet het niet, dus ik ook niet. Mijn voorgeschiedenis is niet echt leuk om te vertellen, neem maar van me aan dat ik al veel heb meegemaakt. Maar dat is voor mij, als hond, niet zo belangrijk. Hoe het nu met me gaat is voor mij veel belangrijker. Hoe ik zover gekomen ben?
Dat is een heel lang verhaal, maar ik zal proberen het kort te houden. Vorig jaar ben ik als een zielig hoopje hond in het DOC terechtgekomen, ik voelde me depressief en was erg gestrest. Ik gedroeg me daarom niet altijd even netjes. Ik was bang voor sommige mensen die me verzorgden, die al het goede voor me wilde doen. Helaas begreep ik dat toen niet, en beet daarom maar. Sommige mensen kon ik inpakken met mijn grote ogen en zielige blik, heerlijk vond ik het aaien en het vertroetelen. Maar dat hielp mij niet, ik wilde alleen nog maar die aandacht. Gaf je me geen aandacht, dan deed ik lelijke dingen. Er kwam een moment dat ik werd geadopteerd (zoals ze dat zo mooi noemen). Gezellig in een huisje, vrouw en man. Die me verwende en gaven wat ik (volgens mij) nodig had. Er waren ook momenten dat ik me niet lekker voelde en heb me toen maar eens flink afgereageerd op mijn nieuwe baasje. Die kon dat niet waarderen. Dus weer terug naar het DOC. De volgende adoptant bood zich aan. Ook daar lukte het me om alle aandacht op te eisen en ze in te pakken. En ook daar heb ik van me afgebeten, omdat de mensen me niet wilde geven wat ik volgens mij nodig had. Dus weer terug naar het DOC. Ik kreeg iets van de gesprekken mee die ze daar voerde: Dat het misschien niet meer maatschappelijk verantwoord was om mij te herplaatsen. Maar he, ik voel me zielig, dus ik ben zielig.
Gelukkig nog een kans. Toch heb ik nog een kans gekregen om me te bewijzen. Ik werd 10 weken geleden 's avonds opgehaald. Door een man met een riempje, een hele engerd. Dus ik heb geprobeerd hem te bijten, maar dat lukte niet. Eenmaal buiten stonden twee honden me op te wachten, je moet weten dat ik andere honden wel heel goed begrijp. En ik begreep gelijk: Niet met ze sollen, gedraag je. Eenmaal "thuis" gekomen, werd ik niet aangehaald, hoe graag ik dat ook wilde. Ik werd eigenlijk genegeerd door zowel de 2-voeters als de 4-voeters. Ik vond dat vreemd en wist niet hoe ik me moest gedragen, mijn overlevingstactiek: zielig doen hielp hier niet. Uiteindelijk begreep ik wat ze van mij verwachten, eindelijk begreep ik het! Ik krijg pas aandacht als zij dat wilden en ik werd daarvoor uitgenodigd en soms werd ik ook weggestuurd. Nu naar 10 weken, voel ik me helemaal op mijn plek. Oh ja, en die enge mannen. Die zijn helemaal niet zo eng.