Veertig
40 Jaar getrouwd en niet 1 saaie dag. Vorige week zaterdag, 15 september was het 40 jaar geleden dat Margriet en ik trouwden in het stadhuis van Emmen en daarna in de kerk in Klazienaveen. We deden het ouderwets, anders kon je tien jaar lang in het dorp horen dat je een krent was; een bruiloft hoorde een groot feest te zijn met een hoop mensen. En ook wat de formaliteiten betreft was het ouderwets; eerst het stadhuis, daarna de kerk. De dominee in Klazienaveen wou op het laatste moment de plechtigheid verschuiven. Paniek, maar toen dat bekend werd in het dorp ontstond er een houding van "dat zullen we nog weleens zien" en regelden we alles zelf. In dezelfde kerk met de dominee uit Lutjegast als stille genieter. Hij vond het wel een stunt, geloof ik. Hij trouwde ons en bleef tot in de avond. Daarna reed hij nog zo'n 150 kilometer met vrouw, dochter en opbrengst van de collecte terug naar ons dorp. De bussen en auto's met bruiloftsgasten volgden later met horten en stoten; het bier dat er in was gegaan, moest er ook weer uit. We trouwden, werkten en dan gaat het "kriebelen"; kinderen? Wat we toen doormaakten is niet te beschrijven, dus dat doe ik ook niet, maar het eindresultaat waren twee prachtige meiden, waar we trots op zijn, zorgen om maken, in de gaten houden, waarbij we doen alsof we ze loslaten. Maar dat kunnen ze wel schudden. Twee meiden, die we mochten houden en te danken hebben aan de onmetelijke zelfopoffering, vasthoudendheid en het tot zelfdestructie neigende doorzettingsvermogen van Margriet. Eigenschappen waar ze nu nog veelvuldig gebruik van maakt. Meestal met succes.
Alles verandert in 40 jaar en toch blijft alles hetzelfde. Je omgeving verandert, maar jij blijft dezelfde. Denk je. Maar ook jij verandert. Wat je bijblijft is het vak dat je geleerd hebt, een paar wijsheden van studie en levenservaring en indrukken van mensen. Mensen die je niet hebt uitgezocht; familie, koud en warm. Mensen die je hebt uitgezocht en soms onderweg hebt verloren; vrienden en kennissen. En altijd je partner, waarmee je geschiedenis maakt, waarmee je verhalen deelt en waarmee je iets gemeenschappelijks krijgt: dit is ons ding. Want het meest wezenlijke zijn de gewone dingen die je gedeeld hebt: De huizen waarin je gewoond hebt. De kunst die je gekocht hebt. De bedden waarin je geslapen en gevree"en hebt, de doktoren die je hebt bezocht, de auto's waarin je hebt gereden, de voorstellingen die je gezien hebt, de ruzies die je gemaakt hebt.
Als je alles op een rij zet, krijg je iets weemoedigs. En dat wil ik niet. Het is namelijk iets vrolijks; 40 jaar heb je mogen leven met en houden van een ander uniek wezen. Dat is blijdschap, wat er ook gebeurd is, of gebeuren mag.
Jan Visser