Koning
Kunnen kinderen of pubers in één dag volwassen worden? Ja, dat kan. Je ziet het bij bevallingen; vaders met Delfts blauw van onder tot boven, worden de meest voorzichtige en beschermende kinderoppassers ter wereld. Het kan ook door negatieve ervaringen; zoals ziekte, overlijden van een nabije vriend of familielid, langdurige medische behandeling, etc.. Het kan allemaal leiden tot een soort shockreactie en de vraag: "Waar ben ik mee bezig?". Met bewustwording en gedragsverandering. Je staat opeens helemaal anders in het leven.
Onze koning Willem Alexander heeft ook een dergelijke openbaring gehad. Hij was vorige week 5 jaar koning, reden voor enkele kranten om hem langs de meetlat te leggen en even goed uit te pakken. En wat bleek? Ze konden niks vinden. Het laatste "foutje" was zijn opmerking over Argentinië, prachtig hersteld door Maxima met: "Dat was een beetje…..dom.". Dat was de laatste koninklijke miskleun en het lijkt wel alsof hij zich steeds gemakkelijker onder de mensen begeeft, met of zonder Maxima. Het is net alsof Maxima op sociaal gebied de eerste jaren de begeleiding van de koning heeft gedaan en dat ze nu meer vrijheid krijgt haar eigen ding te doen. In de Telegraaf van afgelopen zaterdag staat een schaterende Willem-Alexander op een lagere school in Twello. Absoluut niet de foto van een hoogwaardigheidsbekleder, die tegen zijn zin op de vroege morgen naar Twello moet. Nee, de foto laat een gewone, zich op zijn gemak voelende man van middelbare leeftijd zien, die plezier heeft.
En tegelijkertijd is de discussie over het Koningshuis verstomd. Niemand heeft behoefte aan heropening van deze discussie, want het heeft alle schijn dat deze koning en koningin meer geld opbrengen dan ze kosten. Een betere verkoper op de internationale markt dan dit echtpaar is er niet.
Het enige wat ik mis is de vraag: "Waarom moet deze familie ons koningshuis zijn?" Dat lijkt op willekeur. Dames en heren, het is willekeur met dit echtpaar als inzet. 't Kon slechter. En de tweede vraag:"Het overkomt de koning en koningin, ze hebben er niet om gevraagd. Ze hebben, eigenlijk, geen schijn van kans. Wat als ze nou niet willen? Kunnen ze dan weigeren? Eigenlijk niet. Maar ik voorspel dat dat gaat veranderen. Misschien al bij Amalia, die in China studeert. Die ontmoet daar een Chinese jongen en ze gaan in Azië wonen. Hun kind is dan voor de helft Chinees, een kwart Nederlands en een kwart Argentijns. De wereld wordt één grote smeltkroes. Hadden de Les Huphree Singers daar niet een hitje mee in de jaren '60: "What we need is a great, big meltingpot. Big enough for the world to get in."
Jan Visser