Grauw

Het is een grijze, grauwe herfst-/winterdag en ik geniet met volle teugen. Buiten is het waterkoud en het regent zo nu en dan. Zelfs de hond heeft geen zin in een wandeling. Hij gaat uit zichzelf terug naar zijn hok. Weer waardoor sommigen in een depressie komen. Nou, ik niet. Ik vind de kou buiten, gecombineerd met de warmte binnen bijzonder aangenaam en het geeft rust in je hoofd.

De stad in, daar heb je ook geen zin in. Je drinkt een extra kop koffie, leest rustiger en uitgebreider de krant, leest bijvoorbeeld alle columns, kijkt naar een samenvatting van de wedstrijd van zaterdagavond, 3-3 tegen Ajax, dat wil je nog wel eens zien inclusief herhalingen. Je hoort dat Zijeck wordt uitgefloten. Als Twente hem niet had gehad, waren ze toen al failliet gegaan. FCT speelt eindelijk geïnspireerd, gelukkig, dan zit het er wel in. "Als het er niet inzit, komt het er ook niet uit.", citaat van mijn vader. Cruijff avant la lettre.

Het lijkt alsof je zo de kerstdagen inglijdt. Soms heb ik het gevoel dat alles, gedurende het hele jaar rond die paar feestdagen aan het eind draait. Dan moet het gebeuren. Wat, dat weet ik niet precies, maar belangrijk is het wel. Natuurlijk heeft dat ook met de familie, het gezin te maken, in welke vorm dan ook.

Het traditionele gezin bestaat nauwelijks meer in Nederland. Elke eenheid of groep, heeft wel iets afwijkends en dan bedoel ik niet in de eerste plaats mannen en vrouwen die vallen op mensen van hun eigen geslacht, ik bedoel meer gescheiden mannen en vrouwen, in tehuizen wonenden, alleenwonenden, etc.. .

Zo'n grauwe, grijze middag kan bijzonder goed zijn voor het relativeren van bepaalde zaken. In 2017 werd in elk geval mjn gezondheid beter. Die hoop is er ook voor mijn vrouw, kinderen, aanhang, familie, kennissen en vrienden. Wonderbaarlijk te zien welke wegen onze dochters inslaan. Je had het niet kunnen bedenken. Sta eens stil bij wat je hebt, niet bij wat je niet hebt.

De donkere dagen rondom kerst dwingen je tot nadenken. Niet om triest van te worden, maar om het leven te genieten. Nu klink ik als een dominee. In Urk stapte ik uit de auto en kwam er een man op een drafje aan. "Bent u de nieuwe dominee?", vroeg hij. Sindsdien noemden ze mij op het Provinciehuis in Lelystad de dominee.

De hond komt eraan. We gaan een eindje wandelen. Ik moet nog zoveel doen, maar er zit op de één of andere manier geen druk op. Het komt wel.

Jan Visser