Pensioen
Voor sommigen een ver-van-mijn-bed-show, voor anderen een uitdaging om er mee bezig te zijn en voor weer anderen volslagen oninteressant. Ik val onder de eerste en de derde categorie en een uitdaging is het zeker niet. Ik ben er namelijk niet echt mee bezig. Als zelfstandig advocaat bouw je geen pensioen op, dus moet je zelf "iets regelen". Nu heb je als je wél een pensioen opbouwt in de huidige tijd ook geen zekerheden meer. Er vindt een versobering van het stelsel plaats, pensioenfondsen worstelen met hun dekkingsgraden, vergrijzing is of wordt een probleem en doemscenario's als 'straks is er helemaal niets meer' steken meer en meer de kop op. Maar goed, ik moet iets doen. Dat is de eerste stap. Nu stap twee; wat moet ik dan in godsnaam doen? 'Beleggen', zegt mijn partner dan. Nu hoor ik dat steeds vaker om mij heen, dus sinds een tijdje beleg ik trouw elke maand een bepaald bedrag. Op de beurs. Soms hebben we het er over hoe het met die beurs gaat. Wat het voordeel ervan is (beter dan een spaarrekening), maar ook wat het nadeel ervan is (grotere risico's, beurscrash, vermogensrendementsheffing, enzovoort). Ik begrijp natuurlijk best dat het belangrijk is om wat met je pensioen te doen. De overheid is niet je meest betrouwbare bondgenoot. Beloftes voor verkiezingen pakken nogal eens anders uit na die verkiezingen. Inmiddels vertrouw ik er niet meer op, dat de overheid voor ons gaat zorgen. Nu zijn er natuurlijk heel veel manieren om je pensioen te regelen. Mijn partner is daar al een tijd geleden ingedoken (hij is ook iets ouder dan ik) en ik vertrouw er maar op dat we goed bezig zijn. Soms vraag ik hem wel eens: 'Hoe zal dit allemaal gaan aflopen?' 'Tja, dat weet niemand.', krijg ik dan -heel geruststellend- te horen. Euhm…, oké. Komt vast goed met dat pensioen van mij.