Monique
Het restaurant-/cafégedeelte van het Strandpaviljoen was gesloten, maar het gedeeltelijk overdekte terras was toegankelijk en met een open haard en enkele heaters was er voldoende suggestie van warmte om toch enkele gasten in hun winterjas of windjack vast te houden. Ook wij kropen achter een tafeltje bij de haard en keuvelden de avond voorbij.
Al snel bleek dat de rest van het paviljoen in beslag genomen was door een bruidspaar, dat na een welbestede trouwdag een afsluitend etentje had geregeld. Het bleek om twee families van het eiland te gaan. De bruidegom was een knappe vent met dat uiterst zorgvuldig ongeschorene, dat een twintiger zo aantrekkelijk maakt en een vijftiger er als een onverzorgde zwerver doet uitzien.
Wij gingen eten en even later zei mijn echtgenote: "Niet kijken, maar daar komt Monique van de Ven aan, met ach hoe heet hij?".
We wisten dat het beroemde echtpaar een huisje op het eiland had, zoals meer BN'rs. "Vlieland, het Ibiza van Nederland.", werd er gezegd, maar we deden of wij de bekende gezichten niet zagen. Ben je mal, het eiland is belangrijker dan al die aanstellerige tv-konijnen bij elkaar. Om er vervolgens achter te komen, dat het heel aardige mensen zijn, die ook brood bij de bakker kopen en gehakt bij de slager en de krant in de boekhandel als de veerboot voor de eerste keer die dag een retourtje Harlingen heeft volbracht. De retourtjes die het dagritme bepalen van de inwoners en toeristen.
De diva van de regenplas ging met Edwin de Vries (ik wist het weer) aan een tafeltje voor ons zitten, we zaten in elkaars gezichtsveld. We groetten elkaar en probeerden aan de situatie te wennen zonder al te opzichtig te gluren.
Deze rare patstelling werd doorbroken door de bruidegom. Hij werd luidruchtig in de dubbele glazen kooi waarin hij zat. Wij zaten op het terras in de buitenring, zij in het binnenste gedeelte van het paviljoen en we werden van elkaar gescheiden door kleine vierkante ruitjes. De wederzijdse families werden ook luidruchtiger en er sneuvelde al een glas met een belofte van meer. Monique zat zich te ergeren, terwijl de rest van de terrasgebruikers deed alsof er niets aan de hand was. De Vlielanders probeerden de bruidegom, die overigens zoop als een ketter, te kalmeren, hetgeen soms lukte, maar steeds leidde tot een heviger uitbarsting dan de laatste.
Monique ergerde zich blauw en liet dat ook merken.Toen de knappe twintiger aanstalten maakte zijn punt op het terras te gaan maken, wat dat ook zou mogen zijn, grepen familieleden en horecapersoneel in en wij vroegen de koningin van Turks fruit zich ook gedeisd te houden. Met man en macht en veel gevloek werd de bruidegom in een loungebank in het restaurant geduwd. Wij kregen een gratis drankje en vertrokken redelijk snel. De diva mopperde nog en de bruidegom begon zijn huwelijksnacht op de bank bij de open haard van het Strandpaviljoen.
Jan Visser