Gastcolumn Henk Vermeer: Nieuwe donorwet
Met stijgende verbazing en verbijstering heb ik de afgelopen periode de ontwikkelingen gevolgd naar aanleiding van de stemming in de Tweede Kamer aangaande de nieuwe initiatiefwet over orgaandonatie van Pia Dijkstra van D66. Vooral de soms bijna hysterische commentaren van enkele tegenstanders van de nieuwe wet hebben bij mij ook zeer veel emoties losgemaakt.
In de pers en op tv, vooral bij de avondshow van Pauw, kwamen voor- en tegenstanders uitgebreid aan het woord. Mensen die blij zijn dat zij nog leven dankzij een gekregen donororgaan, mensen die in angstige afwachting zijn van een orgaan en mensen die fel tegen de nieuwe wet zijn. Wat ik gemist heb, is het verhaal van iemand die zijn geliefde, kind of familielid verloren heeft omdat er geen donororgaan op tijd beschikbaar was. Daarom klim ik nu als 'ervaringsdeskundige' ook maar eens in de pen om mijn verhaal te vertellen. Hopelijk zullen een aantal tegenstemmers dan toch nog eens nadenken voordat zij een 'nee' in het donorregister invullen of zichzelf weer uitschrijven. Sommige opmerkingen zullen niet altijd in goede aarde vallen, maar deze opmerkingen worden niet gemaakt om bewust te kwetsen, maar om de discussie op scherp te stellen.
Eerst dan maar iets over mijzelf. In 2013 is mijn echtgenote overleden aan de gevolgen van hartfalen. In eerste instantie leek het probleem onder controle na implantatie van een ICD (2007), maar na verloop van tijd werd de tijd tussen het afgaan van de ICD steeds korter. Aangezien wij in Duitsland woonden en mijn echtgenote absoluut niet in het Duitse verzorgingssysteem terecht wilde komen, zijn wij in december 2012 naar Enschede verhuisd (waar onze zoon en dochter met drie kleinkinderen wonen). Begin 2013 werd, na een nieuwe aanval, besloten tot de implantatie van een nieuwe ICD. Wij kregen te horen dat zij veel te 'gezond' was om in aanmerking te komen voor een donorhart. Na een operatie van acht uur zat ik bij haar in de intensive care toen zij uit de narcose ontwaakte. Zij was nog niet in staat te spreken, maar liet met een handgebaar weten dat de stekker er uit getrokken moest worden. Men kan zich hopelijk voorstellen wat mijn emoties op dat moment waren. Lees het volledige verhaal van Henk Vermeer op www.facebook.com/hartvan.enschede.