Moeder

De vorige column (15 september jl) van mij ging over het gemis van mijn vader. Wie had toen kunnen bedenken dat mijn moeder een week later zou komen te overlijden. 

Ze was 96 jaar, een zeer respectabele leeftijd, maar het gemis is groot. Afgelopen vrijdag is ze begraven in Klazienaveen, naast mijn vader. De klokken werden geluid, een paar dagen daarvoor ook. Een traditie in Klazienaveen, zodat iedereen weet dat er iemand is overleden. Uit het luiden van de klokken kan het dorp horen of een vrouw, een man of een kind is overleden.

We hebben mama na haar overlijden eerst nog even bij ons in huis gehouden. Eerlijk gezegd wilde ik haar nog niet kwijt. Hoewel het afscheid eraan zat te komen, ging het toch nog allemaal snel. Het beeld van de lijkauto op de oprijlaan, toen ze werd opgehaald om naar Klazienaveen vervoerd te worden zal ik niet snel vergeten.

Dagelijks hebben we haar bezocht en het is ondanks een muziekje op de achtergrond, stil in huis. Afgelopen week was trouwens sowieso een week van uitersten. Alles moest geregeld worden, advertenties, rouwkaarten, teksten, bloemen, de begrafenis, de dienst etc, terwijl je vol zit van verdriet. Ondertussen werd onze kleinzoon 1 jaar en dat kereltje moest ook onze aandacht en cadeaus krijgen.

Hoewel het afscheid eraan zat te komen, ging het uiteindelijk toch nog allemaal snel.

Bij de voorbereiding van de dienst, hadden we een hele fijne avond met de dominee, die een opdracht meekreeg van mama, want ze had alles opgeschreven hoe ze het voor zich zag. We moesten er allemaal om lachen. In de 8 jaar dat mijn moeder bij ons heeft gewoond, heb ik haar beter dan ooit leren kennen. Je komt tot mooie, andere gesprekken, er is tijd, er is rust en ze stond tot haar eind midden in het leven. Alle aspecten van het leven: vreugde, verdriet, geluk, liefde, zorgzaam en beschermend, gek op haar kinderen en kleinkinderen en dol op James. Op haar kamer foto’s van haar dierbaren om haar heen. Moeder zei altijd: ”Ik heb een mooi leven gehad” en wij hadden respect voor haar hoe zij zich al die jaren zonder mijn vader staande heeft gehouden.

Nu is ze weer terug in Klazienaveen, waar het allemaal begon. Herenigd met haar lieve man, onze lieve vader en opa en wij voelen het gemis. Het gemis zal altijd een deel van mij blijven. Soms op de achtergrond en soms eist het gemis een plekje op de voorgrond. Het zal tijd kosten.

Margriet Visser

Raadslid EnschedeAnders

Column Margriet Visser