Gemis

Afgelopen maandag (13 september) was het 28 jaar geleden dat mijn vader kwam te overlijden. Hij was 71 jaar oud. Jong eigenlijk, als ik dat vergelijk met mijn moeder, die inmiddels 96 jaar is. Als 1 van je ouders sterft, verandert er voorgoed iets. Dingen worden nooit meer helemaal hetzelfde. Het gemis is enorm.

Mijn vader was een harde werker en het was een vrolijke man. Ondeugend zeggen onze kinderen. Hij was altijd in voor een grapje, niets was hem te veel, ging op latere leeftijd nog studeren. Hij werkte met veel plezier en was gek op zijn kinderen en kleinkinderen. Onze dochters waren erg jong toen vader kwam te overlijden, toch weten ze zich nog veel te herinneren. De “foute “liedjes die hij zong bij het schoenen zetten voor Sinterklaas. Natuurlijk kreeg mijn vader zout in de schoen en een lege zak voor het geval dat…. Hoe meer zout, des te harder ging mijn vader zingen. De kleinkinderen dansend om hem heen om maar te zorgen dat hij zijn mond zou houden, wat natuurlijk nooit lukte.

Met Pasen maakte hij altijd een haantje op een stokje voor onze meiden. Mijn moeder schudde haar hoofd, ik kreeg de slappe lach, want eerlijk gezegd was het haantje een behoorlijk gedrocht, maar onze kinderen vonden het geweldig. Ook kwamen zijn twee linkerhanden tot uiting, toen hij wel even de woonkamer opnieuw wilde behangen. Het stopcontact werd uit het behang gesneden, maar het gat kwam naast het stopcontact uit…. Afgelopen week zag mama de demonstraties over de woningnood. Mijn ouders huwden ( op 14 september) een jaar na de oorlog en gingen ”ïnwonen“ bij de hoofdmeester. Veel huizen waren vernield of beschadigd en het was verplicht om leegstaande ruimtes beschikbaar te stellen voor inwoning.

Mama vertelde deze week, dat zij en papa het water uit de put buiten mochten gebruiken en de hoofdmeester met zijn vrouw de put aan huis. Het water uit de put voor mijn ouders was bruin. Het water uit de andere put was helder. Mijn vader deed wat bruin water in een emmer en liep naar de hoofdmeester. “Zou u uw vrouw van dit water laten drinken?”. De hoofdmeester keek mijn vader aan en zei niets. Mijn vader draaide zich om en vanaf dat moment gebruikte papa de put met helder water. Zijn rechtvaardigheidsgevoel was groot. Hij kwam door zijn werk bij veel mensen over de vloer. Als hij armoede zag, dan hielpen mijn ouders.

28 jaar moeten we papa inmiddels missen. Er gaat geen dag voorbij, of ik denk wel even aan hem. Er is weer woningnood, behangen is weer in, vele waterputten zijn drooggevallen. Geen vader meer hebben, blijft een gemis, dat met geen pen te beschrijven is.

Margriet Visser
Raadslid EnschedeAnders

Column Margriet Visser