Column Jan Visser: Olympische Spelen

Het wil maar niet lukken; ik krijg geen gevoelens bij de nu aan de gang zijnde Olympische Spelen. Dat zal wel aan mij liggen, maar ik vind de organisatie amateuristisch met aan de ene kant giga maatregelen als reactie op een kleinigheid en aan de andere kant soms geen enkele reactie omdat het blijkbaar niet in het beeld past. Zoiets van ‘er is geen rekening mee gehouden, dus hoeven we niets te doen’ . Het verschil tussen zoveel mogelijk regelen en de verantwoordelijkheid zo laag mogelijk in de organisatie neerleggen en daarbij een keuze maken. 

Eén ding is zeker, het is zo sfeerloos als de pest. Dat komt uiteraard doordat de hoofdmaatregel tegen het coronavirus, het verbod op publiek is, dat leidt tot lege stadions en als er geen publiek is, hoeven de deelnemers ook niet in het Olympisch dorp te blijven en kunnen ze nadat ze hun kunstje hebben laten zien, weer naar huis. Geen steun voor de andere deelnemers, geen supporters, geen familie; niks. Alleen handenvol papier met regels.

Is dit typisch Japans of verstandig beleid? Ik weet het niet; als iedereen nu ingeënt was, dan was dat in elk geval in orde geweest. Een Nederlandse team moest zelf hun vervoer regelen omdat ze besmet waren en geen hulp kregen. En het tweede probleem met deze Olympische Spelen zijn de tijdstippen van de tv-uitzendingen. De rechtstreekse uitzendingen zijn uiteraard het spannendst, maar zijn midden in de nacht. Dat betekent dat je ’s morgens de uitslagen krijgt van de nog uit te zenden wedstrijden. Zo nu en dan worden wedstrijdverslagen onderbroken omdat er iets anders gebeurt, bijvoorbeeld het einde van de tennisloopbaan van Bertens. Je mist de context, valt als kijker in een verder niet spannende wedstrijd, om vervolgens weer in een  wel spannende hockeywedstrijd terecht te komen.

En wat er deze week gebeurde bij het dameswielrennen was natuurlijk de top; Annemiek van Vleuten die denkt goud te hebben gewonnen, maar tweede is geworden. Ze kijkt naar haar medaille alsof ze zeggen wil: ‘Wat is dit?’  Onderweg vraagt ze aan een begeleidende chauffeur, hoe de stand van zaken van de koers is. Ze weten het niet in de auto. Oorspronkelijk zouden de spelen twee jaar geleden worden gehouden, toen vorig jaar en nu dit jaar. Het moet nog even. De openingsceremonie was ook zo koud en kil.

Nee, dit zijn niet onze spelen. We gaan 48 medailles winnen, werd van tevoren gezegd. Ik weet niet of dat lukt. De Heineken tent staat in elk geval klaar om de medaillewinnaars te huldigen, op het strand, in Scheveningen en geopend door de koning. Dat zal dan wel goed komen.