‘Ik kom zelfs de kraanvogel tegen’

Rosalie van Blanken (39) is vorige week maandag begonnen aan haar wandeltocht langs het Drenthepad. De Enschedese wil in zeventien wandeldagen in totaal 329 kilometer afleggen om geld te genereren voor de Hersenstichting. ‘’De route is geweldig’’, meldt ze.

Enschede - Rosalie van Blanken startte in Beilen. “Het weer zat enorm mee en ik heb me maar goed ingesmeerd, want met het windje erbij kan het hard gaan. Deze eerste etappe ging over het Dwingelderveld, een prachtig natuurgebied waar ik enorm kon genieten van de mooie natuur. Zo’n mooi natuurgebied brengt echter ook een nadeel mee; mul zand. Ondanks mijn goede voorbereidingen en goede conditie is en blijft mul zand met een rugzak van rond de 15 kilo op je rug toch altijd wel een dingetje. Maar goed, gewoon niet bij nadenken, tempo aanpassen en voet voor voet blijven zetten. En dat heb ik gedaan. Hier en daar rustig even pauze genomen om wat te eten en drinken en dan weer verder.’’

Het lopen gaat goed, vertelt Rosalie na een aantal dagen. “Hoewel ik merk dat mijn schoenen toch al wat verder versleten zijn dan verwacht. Dit kan ik oplossen door mijn man nieuwe te laten bestellen. Deze kan hij op de zaterdag, als hij een dagje mee komt lopen voor mij meenemen. Ik heb gelukkig heel veel mensen die mijn Facebookpagina volgen en een groot aantal wil mij heel graag ondersteunen met een overnachting, een lunchpakket of een donatie. Daar ben ik super blij mee en heel dankbaar voor. Op deze manier heb ik iedere nacht een fijne slaapplek, veel liefde en verzorging en heerlijk eten. Er is zelfs iemand die mij een B&B-overnachting aanbiedt.’’ De route is geweldig, vindt Rosalie. “Ik zie prachtige natuurgebieden en kom zelfs de kraanvogel tegen. Ik ontmoet heel veel mensen die mij aanspreken op mijn Hersenstichting-shirt. Natuurlijk heb ik niet heel veel tijd om daar steeds heel lang op in te gaan, maar ik geef ze kort en bondig uitleg en wijs ze op mijn pagina en op de QR-code waarmee ze kunnen doneren. Velen van hen geven hieraan gehoor en zo lopen de donaties rustig aan op. Ik heb het zwaar, heel zwaar, maar ik geef niet op. Mijn voeten doen zeer en ik heb blaren maar op zaterdag staan twee lieve vrienden en mijn man voor mijn neus. Op de camping wordt van een picknicktafel een massagetafel gemaakt en krijg ik een goede sportmassage. Dat helpt echt heel erg en de nieuwe schoenen lopen ook een stuk beter. Op zondag wandelt mijn man nog een stukje mee en onderweg fietst er een jongetje met zijn voorwiel hard tegen mijn hak. Ik verga van de pijn en even, heel even, denk ik aan opgeven. Maar ik weet waar ik dit voor doe, dus ik verman mezelf, veeg de tranen weg en zet door. Ik zit nu op 158 kilometer en dat is al bijna de helft, dus ik kan trots zijn op mijzelf. Ook krijg ik mailtjes van de Hersenstichting dat ze trots op mij zijn en de donaties. Dit geeft weer extra kracht. Ik zal door blijven gaan en iets geweldigs neerzetten voor hen en voor mijzelf.’’